ΣΕΙΡΑ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ: 142. Ταξίδι στη Νέα Υόρκη (ΗΠΑ)

Ταξίδι στη Νέα Υόρκη, στο σταυροδρόμι του κόσμου!

του Δρ Δημητρίου Κουτάντου – Εκπαιδευτικού, Διδάκτορα Ειδικής Αγωγής

Δέκα ώρες με λεωφορείο από το Τορόντο του Καναδά για τη Νέα Υόρκη των Ηνωμένων Πολιτείων. Η αμερικάνικη φύση όλο ζωντάνια δάση, ποτάμια, ζώα και οι άνθρωποι της Αμερικής όλο αισιοδοξία και ενθουσιασμό. Μιλούν μεγαλοφώνως σχεδόν θορυβωδώς, ο «θαυμαστός καινούργιος κόσμος» προκαλεί την απαισιοδοξία της γηραιάς ηπείρου. Όχι δεν είναι τα χρήματα που τους κάνουν αισιόδοξους αλλά αυτή η τεράστια νέα γη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια μικρή ήπειρος μέσα στην οποία κινούνται οι φυλές όλου του κόσμου. Διατηρεί τις αντιφάσεις της. Υψηλή τεχνολογία και εκπαίδευση αλλά την ίδια στιγμή ένα έθνος με διατροφή χάμπουργκερ.

Ο ουρανός είναι μεγάλος και ο ορίζοντας χάνεται, όπως και οι ουρανοξύστες μέσα στα καλοκαιρινά σύννεφα. Φτάσαμε. Στην απρόσωπη μεγαλούπολη δυο ξεχωριστές ιστορίες, του φωτογράφου-εκπαιδευτικού Jerry Balch, και του Arnold Cheng ταξιδιώτη-χρήστη αναπηρικού αμαξιδίου λόγω εγκάρσιας μυελίτιδας με παράλυση στα κάτω άκρα.

Εδώ στις ακτές του Ατλαντικού σε ένα από τα μεγαλύτερα φυσικά λιμάνια, και κυρίως πάνω σε νησιά είναι χτισμένες οι πέντε περιφέρειες της πόλης της Νέας Υόρκης: Μπρούκλιν, Κουίνς, Μανχάταν, Μπρονξ και Στάτεν. Το κέντρο της πόλης βρίσκεται στο νησί Μανχάταν το οποίο αγόρασαν οι Ολλανδοί από τους Ινδιάνους το 1626 για 24 δολάρια! Τετρακόσια χρόνια μετά, σήμερα, την πόλη της Νέας Υόρκης επισκέπτονται ετησίως περισσότεροι από 56 εκατομμύρια άνθρωποι. Είναι ένα πολιτιστικό, οικονομικό και κοινωνικό κέντρο του κόσμου. Περισσότερες από 180 γλώσσες ομιλούνται σε αυτό το μικρό κομμάτι γης.

Φτάσαμε στην Πλατεία του Χρόνου (Times Square). «Μα είναι τόσο μικρή, δεν είναι καν πλατεία, ένα άνοιγμα των δρόμων είναι… και περιμένεις να συμβεί κάτι, αλλά δεν συμβαίνει τίποτα». Μας απαντά μια Νεοϋορκέζα: «Στις ταινίες η πλατεία είναι μεγάλη!» Κάθε χρόνο 26 εκατομμύρια άνθρωποι από κάθε μεριά του πλανήτη συρρέουν σε αυτό το μικρό τρίγωνο στη συμβολή των οδών Μπρόντγουεϊ και Εβδόμου Λεωφόρου, είναι το «σταυροδρόμι του κόσμου». Κάτω από τις τεράστιες οθόνες των πολυεθνικών της coca cola, toshiba, sanyo, sony κτλ. το μεγάλο γεγονός… είναι η συνάντηση των ανθρώπων. Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας οι άνθρωποι μπορούν να ταξιδέψουν και να συναντηθούν σε τόσο ευρεία κλίμακα.

Εδώ περιηγηθήκαμε από ένα θρύλο της Νέας Υόρκης τον συνταξιούχο εκπαιδευτικό των επιστημών και φωτογράφο Jerry Balch. «Γεννήθηκα στο νησί του Μανχάταν. Είμαι γηγενής Νεορκέζος… σχεδόν ινδιάνος», χαμογελά. Σε μια εθελοντική επική ξενάγηση δεκαπέντε ωρών από τις δέκα των πρωί μέχρι τη μια τα μεσάνυχτα, μας καθοδηγεί πεζούς μέσα στο θόρυβο και στην ιστορία της πόλης. «Ξεκινάμε. Θα πάρουμε το μετρό έξι φορές και δυο φορές το καράβι για να περάσουμε από το νησί Μανχάταν απέναντι στο νησί Στάτεν και πίσω. Όλη την ημέρα θα περπατήσουμε 13-18 μίλια (δηλαδή 20-25 χιλιόμετρα)». Επί 18 χρόνια, δύο φορές την εβδομάδα ο Jerry, ένας από τους εθελοντές της πόλης συνεχίζει να ξεναγεί χιλιάδες επισκέπτες. Συνάδελφος εκπαιδευτικός, κοινωνικός άνθρωπος, Νεορκέζος γνωρίζει καλά την πόλη και τις αλλαγές που συμβαίνουν συνεχώς. Του αρέσει να τη ζει εκεί που βουίζει, στους δρόμους. Περπατάμε. Κάθε ιστορία του έχει ένα ιδιαίτερο χρώμα, για τα κτίρια, για τη ζωή, για τους ανθρώπους, για το σκύλο του. «Ο σκύλος μου έπαθε καρκίνο», μου λέει. «Αναγκαστήκαμε να του κάνουμε εγχείρηση και πληρώσαμε 7000 δολάρια. Μετά χρειάστηκε να μείνει σε κλινική για νοσηλεία για μερικές μέρες, πληρώναμε 89 δολάρια το βράδυ. Και στη συνέχεια χρειάστηκε να του κάνουμε χημειοθεραπείες. Ξοδέψαμε περισσότερα από 10000 δολάρια. Ποιο το όφελος; Θα ζήσει για λίγους μήνες ακόμη και ύστερα θα πεθάνει. Με αυτά τα χρήματα θα μπορούσαμε να ταξιδέψουμε με τη σύζυγο μου και τα παιδιά μας. Όμως δεν μπορούσαμε να το αφήσουμε, το αγαπάς το ζώο, το φροντίζεις. Είναι ο τρίτος σκύλος που είχαμε. Είπα στη γυναίκα μου ότι δεν θα πάρουμε άλλον, κουραστήκαμε να φροντίζουμε ένα ζώο μέσα στην πόλη».

Οι ιστορίες του αμέτρητες, όμως η πιο ιδιαίτερη είναι η δική του. Όχι μόνο δυο φορές την εβδομάδα επί 18 χρόνια συνεχίζει αγόγγυστα να ξεναγεί τους επισκέπτες σε μια εξοντωτική αλλά ευχάριστη περιήγηση 20-25 χιλιομέτρων, αλλά καταγράφει το χρόνο της πόλης και τις αλλαγές που συμβαίνουν στα πρόσωπα των ανθρώπων. Ο Jerry είναι και φωτογράφος. Προτιμά ακόμη μια τεράστια μηχανή φιλμ, φακός 1.4, φλας, διάφραγμα 11. «Μπορώ να βγάλω το πορτρέτο σας;» Καταγράφει τα πρόσωπα των ανθρώπων που συναντά κατά τη διάρκεια των περιηγήσεων μας. Αν απαντήσουν θετικά, με ένα σταθερό κοίταγμα πατάει το κουμπί. «Σας ευχαριστώ», και συνεχίζει να περπατά. Συνεχώς κοιτάζει τα πρόσωπα που συναντάμε, χιλιάδες πρόσωπα, καθημερινά. Τα πορτρέτα εκτυπώνει σε σλάιντς, άλλα θα γίνουν κάποια έκδοση ή έκθεση φωτογραφίας. «Το φθινόπωρο θα κάνω μια έκθεση φωτογραφίας πορτρέτων στη Γερμανία. Μου αρέσουν τα πρόσωπα, μιλούν για την ιστορία της πόλης και τη δική τους. Προτιμώ τα μαύρα πορτρέτα, έχουν μια μοναδική γλυπτική προσώπου, τα χείλια, οι κόχες, οι εκφράσεις. Ψάχνω στα πρόσωπα κάτι το διαφορετικό». Μέσα από το δικό του ψυχισμό αποτυπώνει την ατομικότητα και την προσωπικότητα σε μια απρόσωπη μεγαλούπολη. Στο παρακάτω βίντεο μεταξύ άλλων η περιήγηση μας στην Νέα Υόρκη με τον αγαπητό και θρυλικό Jerry Balch!

(«Ταξίδι στη Νέα Υόρκη A’ Μέρος: Manhatan, Times Square, Central Park, Soho, Chinatown, Harlem, Βίντεο διάρκειας 26’ λεπτών): Ξημέρωμα στο Δυτικό Μανχάταν, Πλατεία του Xρόνου (Times Square), Κεντρικό Πάρκο (Central Park), Μια μέρα με το φωτογράφο Jerry Balch, Νησί Staten, Γέφυρα Brooklyn, Μικρή Ιταλία, Chinatown, Soho, Η Πόλη από ψηλά 360° (Top of the Rock, Rockefeller Centre), Χάρλεμ

O Jerry Balch συνεχίζει «γεννήθηκα και μεγάλωσα σε αυτό το κοσμοπολίτικο μέρος του κόσμου, εσείς σήμερα στην ομάδα μας είστε 18 άνθρωποι από 16 διαφορετικές χώρες, από κάθε μεριά του πλανήτη. Σε σας τους φίλους μου από τη Νότια Αμερική, τη Βολιβία και το Περού, θα έλεγα να προσέξετε τη διαφθορά. Μου αρέσουν πάρα πολύ οι χώρες σας, τις επισκέφτηκα αλλά δεν θα ξαναπάω. Ξέρετε γιατί; Γιατί υπάρχει διαφθορά και είναι επικίνδυνα, τα καρτέλ ναρκωτικών ελέγχουν τεράστιες περιοχές. Κλειστά κυκλώματα που κερδοσκοπούν. Αρέσκονται να δίνουν λίγα ψίχουλα στους ντόπιους για ένα φιλολαϊκό προφίλ, εκείνοι πείθονται ότι ενδιαφέρονται για αυτούς. Όμως στην πραγματικότητα θα έρθει ευημερία για όλους αν επικρατήσουν δικαιότεροι κανόνες και ασφάλεια, τότε θα έρθουν οι τουρίστες». Στην κινέζικη συνοικία μας μιλάει για την Κίνα. «Η Κίνα αυτή τη στιγμή είναι η ισχυρότερη χώρα του κόσμου. Διαθέτει κεφάλαιο, τεχνολογία, επενδύσεις, εκπαιδευμένο στρατό. Οι χώρες που την απειλούσαν το Β’ Παγκόσμιο σήμερα δεν τολμούν να πουν κάτι. Υπολογίζουμε ότι εκεί ζει ενάμιση δισεκατομμύριο, αλλά πόσοι ακριβώς; Μπορείς να υπολογίσεις πόσοι ζωντανοί οργανισμοί υπάρχουν στην Ελλάδα; Αδύνατον. Η Κίνα είναι ένας ελέφαντας. Ξέρεις προς ποια κατεύθυνση θα πάει ένας ελέφαντας; Δεν το ξέρεις. Στα επόμενα είκοσι χρόνια θα είναι ενδιαφέρον να δούμε τι θα γίνει όπως επίσης τι θα κάνει και η χώρα μου». O Jerry μας λέει δυο λέξεις στην ελληνική γλώσσα «καρπούζι» και «ευχαριστώ», ίσως τις έχει μάθει σε κάποιο ελληνικό εστιατόριο στην Αστόρια.

Συζήτηση με τον Arnold Cheng, εργαζόμενο στον οργανισμό για ανθρώπους με κινητικές και άλλες δυσκολίες Rick Hansen Foundation

Στο hostel που μείναμε για μια εβδομάδα συναντήσαμε τυχαία τον Arnold. «Είμαι ο Arnold Cheng, πάσχω από εγκάρσια

μυελίτιδα με παράλυση στα κάτω άκρα. Ταξιδεύω πρώτη φορά στη ζωή μου τόσο μακριά μόνος μου από τότε που έχω κινητικές δυσκολίες. Έχω ταξιδέψει άλλες φορές από το Βανκούβερ που ζω μέχρι τις ανατολικές ακτές των ΗΠΑ, αλλά αυτό είναι το πρώτο μεγάλο ταξίδι μου σε αναπηρική καρέκλα στη Νέα Υόρκη. Κατά τη διάρκεια της πτήσης ανησυχούσα λίγο. Όταν έφτασα στη Νέα Υόρκη με εξέπληξε το γεγονός της περιορισμένης προσβασιμότητας (accessibility). Κάθε 5-6 σταθμούς του μετρό μόνο ένας είναι προσβάσιμος για ανθρώπους που χρησιμοποιούν αναπηρική καρέκλα. Ίσως γιατί το μετρό της πόλης είναι παλιό, 140 ετών, αλλά και πάλι αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία. Το μετρό του Σικάγο είναι 152 ετών και έχει υψηλότερη προσβασιμότητα όπως και αυτό της Βοστώνης. Από μια έρευνα που έκανα για την προσβασιμότητα στις πόλεις της Βορείου Αμερικής διαπίστωσα ότι οι πόλεις Βανκούβερ, Λος Άντζελες, Σαν Φρανσίσκο, Κάλγκαρι, Σιάτλ, Οτάβα είναι 100% προσβάσιμες. Αντίθετα το Μόντρεαλ έχει μόλις 13% προσβασιμότητα και με εξαιρετικά αργό ρυθμό απόκτησης πλήρης προσβασιμότητας σε ορίζοντα 200 χρόνων. Η Νέα Υόρκη έχει μόλις 18% προσβασιμότητα, το Σικάγο και η Βοστώνη 66%. Η προσβασιμότητα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά μου προκειμένου να αισθάνομαι ανεξάρτητος. Είμαι εργαζόμενος με πλήρες ωράριο, μένω μόνος μου, οδηγώ, αλλά αν δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τα μέσα συγκοινωνίας τι μπορώ να κάνω; Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους ήθελα να έρθω στην Νέα Υόρκη, να ζήσω την προσβασιμότητα αυτής της πόλης και να μεταφέρω την εμπειρία μου εκεί που ζω αλλά αν είναι δυνατόν και σε άλλα μέρη, γιατί όχι και στην Ελλάδα».

(«Ταξίδι στη Νέα Υόρκη Β’ Μέρος: Memorial 9/11, Museum 9/11, Ground Zero, Metropolitan Museum of Art, Βίντεο διάρκειας 17’ λεπτών): Mνημείο & Μουσείο για την 11η Σεπτεμβρίου (9/11 Memorial & Museum), Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης (Metropolitan Museum), Η ιστορία του ανθρώπου: Αυτόχθονες, Αρχαίοι Αιγύπτιοι, Αρχαιά Ελλάδα, Ρωμαίοι, Μεσαίωνας & Αναγέννηση, Ισλαμικός Κόσμος, Ευρωπαϊκή Ζωγραφική και Αρχιτεκτονική 19^ου-20^ου αιώνα, Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας (Museum of Natural History)

«Γεννήθηκα στο Χονγκ Κονγκ. Η μετάβαση στο μετααποικιακό καθεστώς και τα γεγονότα στην Πλατεία Τιενανμέν την 4^η Ιουνίου 1989 θορύβησαν τους γονείς μου. Τότε ο Ερυθρός Σταυρός της Κίνας έκανε λόγο για 2.400 νεκρούς, ενώ οι επίσημες αρχές ανέφεραν μόλις 241. Μεταναστεύσαμε στον Καναδά το 1992, ένα μέρος φιλικό προς τους μετανάστες εφόσον όμως έχουν κάποιες ικανότητες και σπουδές. Στο Βανκούβερ έφτασα όταν ήμουν πέντε ετών, η πρώτη μου λέξη στην αγγλική γλώσσα ήταν όταν είδα να πέφτει η βροχή, «water». Τέσσερα χρόνια μετά ξαναπήγα στο Χονγκ Κονγκ αλλά είχα χάσει όλες τις λεπτομέρειες, μόνο κάποια κτίρια μπορούσα να θυμηθώ. Από τότε η ζωή μου κινείται στις δύο μεριές του Ειρηνικού ωκεανού. Ίσως απ’ αυτή την εμπειρία αργότερα μου γεννήθηκε η επιθυμία να επισκεφτώ έστω μια φορά στη ζωή μου τους πέντε ωκεανούς. Στη Νέα Υόρκη θα επισκεφτώ τον Ατλαντικό ωκεανό. Παίρνω μέρος στις δραστηριότητες της ομάδας «life rolls on» (η ζωή συνεχίζεται, κυλά). Μεταξύ άλλων οργανώνουν δράσεις για άτομα με κινητικές δυσκολίες. Μαζί τους συναντήθηκα στην Καλιφόρνια και τώρα στην Νέα Υόρκη».

«Πάσχω από «εγκάρσια μυελίτιδα» (Transverse myelitis), είναι μια εξελισσόμενη ασθένεια αγνώστου προέλευσης που προκαλεί αλλοιώσεις εντός του Νωτιαίου Μυελού. Στη δικιά μου περίπτωση εξελίχθηκε τόσο ραγδαία, σχεδόν μέσα σε μια νύχτα θα έλεγα, δεν είχα συμπτώματα πριν ή ενοχλήσεις. Απλώς συνέβη μέσα σε ένα βράδυ πέντε χρόνια πριν. Μια σπάνια πάθηση.

Μπορώ να πω ότι με βοήθησε το γεγονός ότι όταν ήμουν μαθητής στο λύκειο είχα εργαστεί εθελοντικά με άτομα με κινητικά προβλήματα. Τότε είχα έρθει σε επαφή με πολλούς ανθρώπους με κινητικές και άλλες δυσκολίες. Όμως όταν συνέβη σε μένα στην αρχή είπα «η ζωή μου τελείωσε». Μετά όμως θυμήθηκα αυτούς τους ανθρώπους, θυμήθηκα «πως το έκαναν», τώρα θα έπρεπε να το κάνω για εμένα. Είναι η ανθρώπινη κατάσταση να μπορούμε να καταλάβουμε πραγματικά όταν μας αφορά. Έπρεπε να αλλάξω τα σχέδια μου για την καριέρα μου, τίποτα δεν θα ήταν σταθερό τώρα. Πριν ένα χρόνο από την εμφάνιση του προβλήματός μου ζούσα στην Κορέα, και αυτή η εμπειρία με βοήθησε. Όταν πας να ζήσεις σε μια ξένη χώρα δέχεσαι πολλές αλλαγές. Τώρα με το ιατρικό μου πρόβλημα έπρεπε να δεχτώ άλλη μια αλλαγή. Έκανα συμβουλευτική αλλά όχι για μεγάλο χρονικό διάστημα, περισσότερο χρειάστηκα μαθήματα κινητικότητας (mobility)».

«Το μεγαλύτερο μου πρόβλημα στο Βανκούβερ ήταν να βρω δουλειά. Οι εργοδότες ανησυχούν και δεν μας προσφέρουν εργασία μήπως και συμβεί κάτι. Έστειλα πολλές συστατικές επιστολές. Έγραψα ξανά για τις εμπειρίες μου και στο τέλος βρήκα μερική απασχόληση. Μετά πήγα εθελοντής ως βοηθός παραγωγής (production assistant) στον οργανισμό Rick Hansen Foundation. Σιγά σιγά είδαν τις δυνατότητές μου και μου πρόσφεραν πλήρη εργασιακή απασχόληση. Όταν αρρώστησα άρχισα να λαμβάνω το επίδομα αναπηρίας, δεν ήταν όμως μόνο οικονομικό το θέμα. Ήταν η ανάγκη μου για εργασία. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι άνθρωποι με προβλήματα αισθανόμαστε ότι παίρνουμε αλλά δεν συμμετέχουμε σε αυτό που και εμείς μπορούμε. Όταν βρήκα εργασία σταμάτησα να παίρνω τα επιδόματα, δεν τα θέλω πια. Όταν εργάζεσαι αισθάνεσαι πιο δημιουργικός. Και για ένα άλλο λόγο, δεν έχω να συμπληρώνω συνεχώς αιτήσεις και να περνάω από επιτροπές».

«Στον οργανισμό που εργάζομαι σήμερα το μεγαλύτερο μας πρόγραμμα αφορά στην εκπαίδευση και στην πρόσβαση μέσα στην κοινωνία. Ένα άλλο πρόγραμμά μας είναι το «Planet», μέσα απ’ αυτό τα άτομα με ειδικές ανάγκες ενημερώνονται on-line για την προσβασιμότητα και άλλες δυνατότητες. Οι χρήστες των υπηρεσιών μας αφορούν κάθε άνθρωπο με δυσκολίες όπως τύφλωση, σκλήρυνση κατά πλάκας, αναπηρίες από ατυχήματα».      

«Στην εργασία μου μπορώ να προσθέσω πράγματα από την ταξιδιωτική μου εμπειρία. Σήμερα βρίσκομαι για πέμπτη ημέρα στη Νέα Υόρκη. Βλέπω ομοιότητες και διαφορές όπως είναι η κίνηση των αυτοκίνητων αλλά τόσοι πολλοί άνθρωποι. Οι Νεορκέζοι είναι διαφορετικοί από τους ανθρώπους της ανατολικής ακτής στο Βανκούβερ και στο Σιάτλ. Δεν είναι φιλικοί αλλά δεν είναι και εχθρικοί, έχουν το δικό τους τρόπο να είναι φιλικοί… Είχα μόνο μια άσχημη εμπειρία όταν προσπάθησα να ανέβω στο λεωφορείο, μέσα στη ζέστη και το θόρυβο καθυστέρησα, ένας επιβάτης διαμαρτυρήθηκε «δεν θα περιμένουμε αυτόν, έχουμε καθυστερήσει αρκετή ώρα». Ένιωσα άσχημα αλλά δεν είπα τίποτα. Όταν ανέβηκα στο λεωφορείο πολλοί άλλοι επιβάτες μου είπαν «μην ανησυχείς γι’ αυτόν είναι μ…..ας». Όταν έφτασα στην στάση που ήθελα να κατέβω μια γυναίκα που ήταν στο λεωφορείο προσφέρθηκε να μου δείξει από πού θα έφευγε το καράβι που ήθελα και μου είπε «δε θέλω να φύγεις από τη Νέα Υόρκη με αυτή την εικόνα, αυτός είναι το 1%». «Οι Νεορκέζοι είναι φιλικοί και περήφανοι για την πόλη τους».

«Οι άνθρωποι ίσως βοηθούν, αλλά και εγώ χρειάστηκε να κάνω ένα σχεδιασμό, να οργανώσω το ταξίδι μου πριν έρθω, θα αναφέρω μερικές ενέργειες σχεδιασμού. Ίσως αυτή η εμπειρία να βοηθήσει άλλους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα στα ταξίδια τους αλλά και στην καθημερινή ζωή τους. Πρώτα έκανα μια λίστα με τα μέρη που ήθελα να επισκεφτώ στη Νέα Υόρκη. Μετά εξέτασα ποια από αυτά είναι προσβάσιμα και άλλες συνθήκες. Ήθελα για παράδειγμα να επισκεφτώ το Μουσείο Metropolitan που είναι μεν προσβάσιμο αλλά με τόσο κόσμο εκεί μέσα όταν κινείσαι σε χαμηλότερο σωματικό και οπτικό επίπεδο δεν αισθάνεσαι καθόλου άνετα. Η πρόσβαση των μεταφορικών μέσων είναι σημαντική και σε μια μεγάλη πόλη όπως αυτή της Νέας Υόρκης σημαντικό ρόλο παίζει το Μετρό. Ματαιώθηκα από την χαμηλή προσβασιμότητα των σταθμών αλλά δεν τα παράτησα. Έκανα ξανά ένα δεύτερο σχεδιασμό επισκέψεων μόνο με τους προσβάσιμους σταθμούς».

«Επίσης με βοήθησε η χρήση της τεχνολογίας, ανακάλυψα πολλές πρακτικές εφαρμογές. Εντάξει ο σταθμός του μετρό είναι προσβάσιμος, αλλά πώς είναι η κλίση του εδάφους; Σε αυτό με βοήθησε μια εφαρμογή που χρησιμοποιούν οι ποδηλάτες για τη χαρτογράφηση της κλίσης του εδάφους (bicycle terrain mapper), που δείχνει αν ανηφορίζει ή κατηφορίζει το έδαφος. Σε αυτές τις περιπτώσεις χρησιμοποιούσα λόγω κλίσης εδάφους μόνο τη μια κατεύθυνση του μετρό. Επίσης το πρόγραμμα «wheel NYC» δείχνει όλους τους προσβάσιμους σταθμούς. Στην πόλη διαθέτουν online ταξί για άτομα με κινητικά προβλήματα στο ίδιο κόστος με τα άλλα».

«Ο κόσμος περπατά αλλά δε βρισκόμαστε στο ίδιο ύψος. Εμένα το πιο πιθανόν είναι ότι οι άνθρωποι δεν θα με δουν. Αν βρίσκονται πολύ κοντά μου, δίπλα μου δεν θα με δουν. Αν είναι λίγο πιο μακριά από εμένα το σύστημα της όρασής τους μπορεί να με προσλάβει καλύτερα. Όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις δεν θα με δουν καθόλου… γιατί κοιτάζουν την οθόνη του κινητού τους».