Μα που πήγαν οι καλοί μας τρόποι;

Η ευγένεια είναι μία από τις πιο σημαντικές αρετές που οι βάσεις της διδάσκονται από την παιδική ηλικία, προκείμενου να υπάρχει μια αρμονική συνύπαρξη με τους γύρω μας. Για θυμηθείτε εκφράσεις όπως « Τι θα πούμε που μας πρόσφεραν γλυκό; – Ευχαριστώ πολύ κύριε!» ή «Ζήτησε το ευγενικά. – Σας παρακαλώ, μπορώ να έχω ένα ποτήρι νερό;». Ωστόσο έχει παρατηρηθεί πως στις μέρες αρχίζει να εκλείπει αυτή η σημαντική αρετή.

Αναρωτιέμαι μήπως οι λόγοι αφορούν τους γρήγορους ρυθμούς της κοινωνίας μας; Μήπως τρέχουμε να προλάβουμε τα αδύνατα δυνατά και καταλήγουμε να ξεχάσουμε την ανθρωπιά μας και τους τρόπους μας; Μήπως το άγχος μας και οι στενοχώριες μας, μας απομονώνουν από τους υπολοίπους και το τελευταίο που θα σκεφτεί κάποιος… είναι να πει «Καλημέρα» στον γείτονα, να χαρίσει το χαμόγελο του… έστω και βεβιασμένα.

Σκέφτομαι επίσης, πως οι καλοί τρόποι δεν εκδηλώνονται μόνο με λόγια ή με κάποια συμπεριφορά αλλά και με πράξεις. Εκλείπουν όμως, δυστυχώς, και οι ευγενικές πράξεις. Εκλείπουν οι gentlemen και οι τρόποι καλής συμπεριφοράς. Να σου ανοίξουν την πόρτα, να ενδιαφερθούν για τον συνάνθρωπο.

Κρίμα… πολύ κρίμα!

Με το να χάσει ένας άνθρωπος την ευγένεια του, σημαίνει πως έχει ήδη χάσει το χαμόγελο του. Είναι αλληλένδετες έννοιες αυτές… Δεν νομίζω να υπάρχει αγενές άτομο που να χαμογελάει. Η ευγένεια είναι ένας τρόπος μετάδοσης θετικής ενέργειας. Ο άνθρωπος που θα σε ρωτήσει τι κάνεις; – πώς νιώθεις; Και σε  ρωτάει από πραγματικό ενδιαφέρον, θα σου προκαλέσει υποσυνείδητα ένα χαμόγελο, η σκέψη πως κάποιος ενδιαφέρεται για τα συναισθήματα σου και την υγεία σου.

Αυτό που έχω παρατηρήσει πάντως, είναι πως στην επαρχία, ακόμα, οι άνθρωποι είναι «έξω» καρδιά. Θα χαιρετήσουν όλους τους περαστικούς, γνωστοί ή άγνωστοι, θα σε κάνουν να νιώσεις πως είσαι και εσύ κάτοικος του χωριού, μέρος της κοινωνίας τους και εντέλει θα νιώσεις ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη σου. Είναι οι άνθρωποι που με την ευγένεια τους είτε θα σε κεράσουν κάτι είτε θα προθυμοποιηθούν να σε εξυπηρετήσουν σε οτιδήποτε τους ζητηθεί. Άρα αν τελικά το θέμα εντοπίζεται στις μεγαλουπόλεις, μήπως η αστικοποίηση που προκάλεσε τον εγκλεισμό των ανθρώπων στα σπίτια τους, στους εαυτούς τους, είναι η κύρια αιτία; Ή μήπως όχι;

Όπως και να έχει, ο ευγενικός άνθρωπος ξεχωρίζει μέσα στο πλήθος. Είναι αυτός που θα εκφραστεί μόνο θετικά ή αν θελήσει να εκφράσει μία άποψη αντίθετη από τη δικιά μας θα μιλήσει με λεπτότητα και δεν θα μας φέρει σε δύσκολη θέση. Είναι ο άνθρωπος που γνωρίζει πως όλοι μας έχουμε τις καλές μας και τις κακές μας μέρες και θα το σεβαστεί. Είναι ο άνθρωπος που σπανίζει αλλά αν το βρείτε… κρατήστε τον για πάντα στη ζωή σας. Θα σας βοηθήσει να δείτε τα πράγματα πιο αισιόδοξα!

Το άρθρο συνυπογράφουν οι ψυχολόγοι του Κέντρου Συμβουλευτικής & Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή», Γιάννης  Ξηντάρας, Ράνια  Λεμονή, Αγλαΐα Κρητικού, Κατερίνα Καλλιακούδη, Χάρης Παλίδης και Μαντώ Κωνσταντουλάκη.