ΣΕΙΡΑ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ: 83-84. Ταξίδι στην Αυστραλία και στην Παπούα Νέα Γουινέα

του Δρ Δημητρίου Κουτάντου – Εκπαιδευτικού, Διδάκτορα Ειδικής Αγωγής

Στην ήπειρο της Ωκεανίας, ο Δρ Robert Muller σχεδιάζει πινελιά πινελιά τη γέννηση της Αυστραλίας. Στην αρχή οι Αβοριγίνες, μετά τα πρώτα τηλεγραφόξυλα στην έρημο, τα κύματα των λαών που καταφθάνουν από όλες τις μεριές κάνουν τη χώρα ένα καθρέπτη του κόσμου. Στο νέο κόσμο αναδύονται έννοιες και συνήθειες όπως «πάω στους θάμνους», «ισότιμη ευκαιρία», «το σύνδρομο της υψηλής παπαρούνας», «η γη των ευκαιριών», «το Σχολείο του Αέρα», «άνθρωποι που ευδοκιμούν στην αλλαγή». Επίσης θυμάται τις πρώτες διδακτικές του εμπειρίες σε μια κοινότητα 11 ατόμων στα όρια της ερήμου και των τροπικών υπό 46 βαθμούς κελσίου, την ασταμάτητη βροχή των έξι εβδομάδων και πως «ο καλύτερος τρόπος για να μαθαίνεις είναι να διδάσκεις». Δίπλα η Παπούα Νέα Γουινέα, μια από τις πλέον αγροτικές, και ανεξερεύνητες γεωγραφικά και πολιτισμικά, περιοχές του πλανήτη.

83. Ταξίδι στην Αυστραλία, ο καθρέπτης του κόσμου!

«Ο Kant, ο Kierkegaard και ο Heidegger, όλοι συμφωνούν ότι η σκέψη αντιπροσωπεύει τη δική της ειδική δραστηριότητα ή, να το διατυπώσω διαφορετικά, θα πρέπει άμεσα να επικεντρώσουμε την ανάλυση στον τρόπο της σκέψης. Πρόκειται για μια προσέγγιση που ίσως η κοινωνιολογία πρέπει να ακολουθήσει. Φαίνεται, επίσης, ότι η κοινωνιολογία πρέπει να προσπαθήσει να μελετήσει τη σκέψη (thinking) ως μια διαδικασία, παρά τη σκέψη (thought) ως ένα προϊόν/αποτέλεσμα» (από δημοσίευμα του Δρ Robert Muller).

Συνέντευξη με το Δρ Robert Muller, εκπαιδευτικό σύμβουλο, συγγραφέα, ερευνητή Κοινωνιολογίας, Εγκληματολογίας, Πολιτικής και Δημόσιας Υγείας στον Πανεπιστημιακό τομέα στην Αδελαΐδα

Η ιστορία της Αυστραλίας έχει τις ιδιαιτερότητές της…

Από σεβασμό προς τους Αβοριγίνες [από τις λατινικές λέξεις «ab»/από και «origine»/προέλευση],

της Αυστραλίας, δεν μπορώ να μιλήσω γι’ αυτούς, για την κουλτούρα τους και τον πολιτισμό τους, εκτός από το να αναφέρω τις αδιάσειστες αποδείξεις που έχουν βρεθεί και οι οποίες παραπέμπουν στον πολιτισμό των Αβοριγίνων της Αυστραλίας 40.000 χρόνια πριν, ενώ υπάρχουν κάποια αποσπασματικά αποδεικτικά στοιχεία που μας παραπέμπουν έως 100.000 χρόνια πριν.

Η ιστορία της Αυστραλίας μετά από την εισβολή στη χώρα από τους πρώτους άποικους από την Αγγλία, την Ιρλανδία, τη Σκωτία και την Ουαλία, έχει πάντα ως κεντρικό της στοιχείο τη μετανάστευση. Μετά τους πρώτους άποικους υπήρξαν άλλες μεταναστεύσεις, όπως αυτή των Αφγανών που εργάστηκαν στην πρώτη εγκατάσταση του τηλεγραφικού συστήματος που διέτρεξε την έρημο συνδέοντας έτσι για πρώτη φορά πολλούς Αυστραλούς. Τις δεκαετίες 1830-1840 έφτασαν σε μεγάλους αριθμούς, κυρίως στη Νότια Αυστραλία, Βόρειοι Γερμανοί, ξεφεύγοντας από τις θρησκευτικές διώξεις της χώρας τους. Στη συνέχεια, τη δεκαετία του 1850 ξέσπασε η εποχή της «χρυσής βιασύνης/μετανάστευσης» (Gold Rush), ήρθαν άνθρωποι από όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου ενός μεγάλου αριθμού Κινέζων. Υπήρξε ένα άλλο κύμα των Ιρλανδικών εποίκων από τα τέλη της δεκαετίας του 1890-1920 που ήθελαν να ξεφύγουν από τη φτώχεια της πατρίδα τους. Την ίδια περίοδο έφτασαν στην Αυστραλία και αρκετοί Έλληνες για τους ίδιους λόγους. Τη μεταπολεμική περίοδο, υπήρξε μια σταθερή ροή μεταναστών από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, στα τέλη της δεκαετίας του 1940-1960 έφτασαν Γερμανοί, Ολλανδοί και Ιταλοί. Καθ’ όλη τη δεκαετία του 1960, ένας τεράστιος αριθμός Ελλήνων και Λιβανέζων έφτασε μαζί με τη σταθερή ροή των Γερμανών, Ολλανδών και Ιταλών μεταναστών. Αυτό το κύμα ακολουθήθηκε στις δεκαετίες του 1970-1980 από ένα μεγάλο αριθμό Βιετναμέζων και Ιρανών προσφύγων. Στη δεκαετία του 2000 και μετά ήρθαν Σουδανοί, Ιρακινοί, Ιρανοί, Αφγανοί και Έλληνες. Όλο αυτό το διάστημα συνέχιζαν να φτάνουν σε σημαντικούς αριθμούς μετανάστες από την Αγγλία. Αυτά τα κύματα της παγκόσμιας μετανάστευσης αφορούν όχι μόνο την ιστορία της Αυστραλίας, αλλά αντικατοπτρίζουν και την ιστορία των ανθρώπων και των χωρών από τις οποίες ήρθαν, άλλοι διωγμένοι, άλλοι πεινασμένοι, άλλοι από πόλεμο. Έτσι η Αυστραλία είναι ένας καθρέπτης του κόσμου.

(«Ταξίδι στην Αυστραλία Πρώτο Μέρος, Βίντεο διάρκειας 9’ λεπτών): α. Sidney – Σύδνεϋ: το λιμάνι, η γέφυρα, η όπερα, β. Brisbane – Μπρίσμπεϊν: οι πρώτοι κάτοικοι, ζώα της Αυστραλίας, η πόλη, φωτογραφίες

Μπορείτε να μας μιλήσετε για τη συνύπαρξη αυτών των ανθρώπων στη νέα χώρα;

Όλα τα παραπάνω που αφορούν τη μετανάστευση ως ένα σημαντικό κομμάτι για το τι είναι η Αυστραλία, σημαίνουν ότι είμαστε ένα από τα πιο πολυπολιτισμικά έθνη πάνω στη γη. Η ίδια η Αυστραλία υπερηφανεύεται για ένα ειρηνικό αρμονικό τρόπο ζωής, οι άνθρωποι συχνά εμπλέκουν τους εαυτούς τους στις πολιτιστικές δραστηριότητες των άλλων. Είναι ενδιαφέρον, ότι τα κύματα της μετανάστευσης δεν είχαν ως αποτέλεσμα τη συνήθη γκετοποίηση που έχει συμβεί σε πολλά μέρη, για παράδειγμα στην Ευρώπη. Χωρίς αμφιβολία, υπάρχουν τομείς σε όλες τις μεγάλες πόλεις που έχουν ιδιαίτερους εθνικούς θύλακες, ωστόσο, γενικά οι διακινούμενοι πληθυσμοί έχουν απλώσει τον εαυτό τους αρκετά ομοιόμορφα σε όλο τον πληθυσμό της Αυστραλίας. Αυτό μπορεί να οφείλεται στη μεγάλη εξάπλωση, υπάρχουν πόλεις που δημιουργήθηκαν από μια μόνο ιδιαίτερη προσωπική ιστορία. Σπάνια οι εθνοτικές διαφορές οδήγησαν στη βία, έτσι κατά κάποιο τρόπο, η φόρμουλα μας (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα) φαίνεται να λειτουργεί πολύ καλά.

Κάποια ιδιαίτερα πολιτισμικά σας στοιχεία;

Ένα ιδιαίτερο πολιτιστικό στοιχείο είναι ότι πολλοί Αυστραλοί ταυτίζονται έντονα με τη «ζούγκλα» («bush») ή με ακόμη πιο απομακρυσμένα άγονα μέρη που εμείς συνηθίζουμε να ονομάζουμε «outback», ουσιαστικά δηλαδή οπουδήποτε εκτός από τις πρωτεύουσες και τις μεγάλες επαρχιακές πόλεις. Αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός ότι η Αυστραλία είναι ένα από τα πιο αστικοποιημένα έθνη πάνω στη γη. Στους Αυστραλούς μας αρέσει τα Σαββατοκύριακα και τις διακοπές μας, αν δεν πάμε κάπου στο εξωτερικό, να ταξιδέψουμε σε απομακρυσμένα εξοχικά μέρη, μέσα στην Αυστραλία, λέμε πάμε στους θάμνους/«go bush». Οι Αυστραλοί επίσης πιστεύουμε στον πολιτισμό της ίδιας αντιμετώπισης («fair go»), το οποίο ουσιαστικά σημαίνει ότι ο καθένας είναι «ίσος» και ότι ο καθένας θα πρέπει να έχει ίσες πιθανότητες επιτυχίας. Αυτό είναι λίγο αντιφατικό, καθώς επίσης σε όλο τον αγγλοσαξονικό κόσμο έχουμε αυτό που αποκαλούμε το «σύνδρομο της υψηλής παπαρούνας» («tall poppy syndrome») όπου ο καθένας που έχει ταλέντο και είναι πολύ επιτυχημένος κατακρίνεται, «κόβεται σε μικρότερο μέγεθος για να τεθεί στη σωστή θέση». Η έννοια της ισότητας είναι πολύ ισχυρή στην αυστραλιανή κουλτούρα, ωστόσο, ταυτόχρονα αυτό είναι ένας μύθος, καθώς πραγματικά είμαστε μια αρκετά άνιση κοινωνία. Παρ’ όλα αυτά η Αυστραλία εξακολουθεί να φαίνεται ως μια γη των ευκαιριών («land of opportunity»).

Κοιτάζοντας πίσω ποιες από τις διδακτικές σας εμπειρίες θυμάστε;

Θα ήθελα να μιλήσω λίγο για την εμπειρία μου από τη διδασκαλία των παιδιών των Αβοριγίνων στην «ζούγκλα», μέσω του «Σχολείου του Αέρα». Δίδασκα σε μια κοινότητα με πληθυσμό 11 άτομα (ναι, 11), σε ένα μέρος που λέγεται Dunmarra. Η πλησιέστερη κωμόπολη (με πληθυσμό 800 άτομα), ήταν 100 χιλιόμετρα μακριά ενώ η κοντινότερη σημαντική πόλη ήταν 300 χιλιόμετρα (με πληθυσμό 7.500 άτομα). Όταν έφτασα για πρώτη φορά στην Dunmarra, η θερμοκρασία ήταν 46 βαθμούς Κελσίου (115 βαθμοί Φαρενάιτ) και ο ουρανός ήταν μαύρος. Η Dunmarra βρίσκεται στην άκρη της ερήμου και των τροπικών περιοχών στη Βόρεια Επικράτεια, έτσι δέχεται τη ζέστη της ερήμου και την υγρασία των τροπικών. Τον Ιανουάριο, όταν έφτασα για την έναρξη του διδακτικού έτους, συνάντησα αυτό που ονομάζουμε το τέλος της «συσσώρευσης», όπου τα σύννεφα συσσωρεύονται για μήνες χωρίς να βρέχει. Μετά από δύο εβδομάδες με 46 βαθμούς θερμοκρασία, η βροχή άρχισε και η θερμοκρασία έπεσε στους 32 βαθμούς, αλλά στη συνέχεια έβρεχε χωρίς διακοπή για τις επόμενες έξι εβδομάδες.

Η ημέρα μου για τη διδασκαλία ξεκινούσε στις 6 το πρωί, οδηγούσα το «ute» (ένα όχημα πολλαπλών χρήσεων) περνώντας από μια σειρά σταθμών με μεγάλες φάρμες βοοειδών στη  Βόρεια Επικράτεια, κάλυπτα μια ακτίνα 100 χιλιομέτρων μέχρι να φτάσω στο σχολικό κτίριο. Έπαιρνα περίπου επτά ή οκτώ παιδιά που ήταν οι γιοι και οι κόρες των Αβοριγίνων εργατών που εργάζονταν στους σταθμούς με τα βοοειδή, εκεί εργάζονταν με το λάσο. Μετά από ένα ταξίδι δύο ωρών ο ιδιοκτήτης του σταθμού μου έφερνε ένα φλιτζάνι τσάι και στους μαθητές ένα αναψυκτικό και μερικά σάντουιτς, πριν αρχίσει η σχολική ημέρα. Η δουλειά μου ήταν να διδάξω τα παιδιά το πλήρες πρόγραμμα σπουδών για τις ηλικίες τους, δηλαδή Μαθηματικά, Αγγλικά, Βιολογία, Γεωγραφία και Φυσική Αγωγή. Καθώς δεν ήξερα τίποτα για την επιστήμη, η Βιολογία ήταν μια σαφής πρόκληση. Ωστόσο, η λύση μου ήταν αρκετά μοναδική και πολύ πετυχημένη. Τα παιδιά Αβοριγίνες ήταν πολύ εναρμονισμένα με το περιβάλλον τους, έτσι ρωτούσα τους μαθητές μου να μας διδάξουν τα ζώα και τα φυτά που μας περιέβαλαν. Σκέφτηκα ότι «ο καλύτερος τρόπος για να μάθεις είναι να διδάξεις» – αυτό λειτούργησε πολύ καλά και οι μαθητές το αγάπησαν. Έπιαναν διαφορετικά είδη και τύπους από σαύρες, φίδια και ψάρια και στη συνέχεια τα εξηγούσαν και τα σύγκριναν – ήταν συναρπαστικό. Μετά από μερικές ώρες συνήθως η ημέρα τελείωνε με το «footy» (αυστραλέζικο ποδόσφαιρο) και, στη συνέχεια, τα επέστρεφα στο σπίτι τους με ένα άλλο ταξίδι δύο ωρών. Τα Σαββατοκύριακα, έπαιρνα τα παιδιά από την κοντινή περιοχή (συνήθως τα λευκά παιδιά) και τα οδηγούσα για τρεις ώρες βόρεια σε μια πόλη που ονομάζεται Katherine, εκεί τα αγόρια έπαιζαν σε διαγωνισμό κρίκετ. Ενώ έπαιζαν, εγώ ψάρευα barramundi (ένα διάσημο μεγάλο και νόστιμο τροπικό ψάρι) στο τοπικό ποτάμι. Ήταν μια υπέροχη ζωή και το έκανα αυτό για δυο χρόνια…

Σήμερα η εκπαίδευση στην Αυστραλία βρίσκεται σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο παρά τα όσα πιστεύει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού μας. Το ποσοστό αλφαβητισμού τόσο στη γλώσσα όσο και στα μαθηματικά είναι από τα υψηλότερα (άνω του 95%) στον κόσμο. Η εκπαίδευση είναι υποχρεωτική μέχρι την ηλικία των 15 ετών, και τα τελευταία χρόνια, η κυβέρνηση έχει θέσει σε εφαρμογή ορισμένα μέτρα για να ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να αποφοιτήσουν από το λύκειο. Έχουμε μια ολοκληρωμένη πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση που παρέχεται δωρεάν. Φυσικά, υπάρχουν ιδιωτικά σχολεία και κολέγια για όσους μπορούν να αντέξουν οικονομικά, αλλά το δημόσιο σύστημά μας είναι ένα από τα καλύτερα στον κόσμο. Πολλοί Αυστραλοί διαμαρτύρονται ότι τα στάνταρτ πέφτουν και αυτό είναι αλήθεια, αλλά μόνο σε ένα μικρό βαθμό. Τα στατιστικά στοιχεία δεν υποστηρίζουν την ιδέα μιας μαζικής πτώσης των στάνταρτ, όπως πιστεύουν πολλοί άνθρωποι.

Τα παιδιά με ειδικές ανάγκες παραμένουν στο ίδιο εκπαιδευτικό σύστημα, και στις ίδιες αίθουσες διδασκαλίας με το γενικό πληθυσμό των μαθητών. Αυτό εξυπηρετεί τους σκοπούς της κοινωνικής ενσωμάτωσης και αυτό πιστεύω, βοήθησε τον αυστραλιανό πληθυσμό να είναι πιο δεκτικός στους ανθρώπους με διαφορές. Επιπλέον, υπάρχουν μια σειρά από δραστηριότητες του ειδικού εκπαιδευτικού προγράμματος που βοηθούν αυτούς τους μαθητές. Υπάρχει στήριξη και για τους φοιτητές με ειδικές ανάγκες που φοιτούν στο πανεπιστήμιο.

Η τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι υψηλής ποιότητας. Από το 1972 έως το 1989, η τριτοβάθμια εκπαίδευση ήταν δωρεάν, ωστόσο τα τελευταία 24 χρόνια, η αυστραλιανή τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει γίνει πλέον μια από τις ακριβότερες στον κόσμο. Τα πανεπιστήμια της Αυστραλίας προσελκύουν πολλούς ξένους φοιτητές, κυρίως από την Κίνα, την Ινδία, τη Μαλαισία, τη Σιγκαπούρη, τις Φιλιππίνες, την Ινδονησία, και όλο και περισσότερο, από τη Σαουδική Αραβία. Οι αλλοδαποί φοιτητές πληρώνουν εκ των προτέρων πλήρη δίδακτρα για τα πτυχία τους, εκτός και αν έχουν μια υποτροφία. Η κυβέρνηση της Αυστραλίας χρηματοδοτεί πολλές υποτροφίες για τους φοιτητές από τις αναπτυσσόμενες χώρες, ιδιαίτερα από την Ινδονησία. Οι Αυστραλιανοί φοιτητές πληρώνουν περίπου το ένα τέταρτο του πλήρους κόστους των πτυχίων τους (για τα περισσότερα προγράμματα) και στη συνέχεια το επιστρέφουν μέσω του φορολογικού συστήματος από τη στιγμή που αρχίζουν να κερδίζουν πάνω από ένα ορισμένο ποσό στο εισόδημά τους.

Επιπλέον, η Αυστραλία έχει ένα ικανοποιητικά συνδεμένο επαγγελματικό και δια βίου μάθησης εκπαιδευτικό τομέα με την αγορά. Τα μαθήματα αυτά κυμαίνονται από μετεκπαιδευτικά προγράμματα μέχρι την άμεση συμμετοχή στην αγορά εργασίας. Ένας άλλος τομέας που έχει ακόμη καλύτερα αποτελέσματα είναι η επιμόρφωση της αγγλικής ως δεύτερης γλώσσας (ESL). Συνήθως τα ιδιωτικά κολέγια προσελκύουν ένα μεγάλο αριθμό διεθνών φοιτητών, κυρίως από την Κίνα και την Κορέα, πολλοί από τους οποίους είναι πρόθυμοι να παραμείνουν στη χώρα και σπουδάζουν για να αποκτήσουν το πιστοποιητικό μόνιμης εγκατάστασης.

(«Ταξίδι στην Αυστραλία Δεύτερο Μέρος, Βίντεο διάρκειας 3’ λεπτών): γ. Great Barrier Reef – O Μεγάλος Κοραλλιογενής Ύφαλος

Θα ήθελα να σχολιάσω ένα τελευταίο σημείο σε σχέση με τον τομέα που έχω αρκετά μεγάλη εμπειρία – στον τομέα της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Η Αυστραλία είναι μια τεράστια χώρα και υπάρχουν πολλοί μαθητές σε αγροτικές, απομακρυσμένες και γεωγραφικά απομονωμένες περιοχές που χρειάζεται να εκπαιδευτούν. Η Αυστραλία έχει μια σειρά από μοναδικά σχολεία εξ αποστάσεως τα οποία λειτουργούν από την κυβέρνηση και είναι γνωστά ως το «Σχολείο του Αέρα» («School of the Air»). Αυτά τα σχολεία παρέχουν μαθήματα από το ραδιόφωνο και, τα τελευταία χρόνια, με τις πιο προηγμένες τεχνολογίες. Οι περισσότεροι γονείς αυτών των απομονωμένων μαθητών, που συνήθως εργάζονται σε μαζικούς σταθμούς βοοειδών στην ενδοχώρα, επίσης έχουν παρακολουθήσει, φοιτήσει και αποφοιτήσει από το «Σχολείο του Αέρα», μερικές φορές με ένα δάσκαλο ή ένα παιδαγωγό που ζει με την οικογένεια. Αυτό λειτουργεί πολύ καλά και αυτοί οι μαθητές συνήθως έχουν υψηλές μαθησιακές επιδόσεις.

Οι Αυστραλοί φαίνεται να ευδοκιμούμε στην αλλαγή και ο τομέας που έχει υποστεί συνεχείς αλλαγές κατά τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια είναι ο τομέας της εκπαίδευσης. Είναι ενδιαφέρον ότι, κατά την περίοδο αυτή, οι στατιστικές δείχνουν πολύ μικρή αλλαγή στις επιδόσεις των μαθητών. Κατά τη γνώμη μου, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η έναρξη βρίσκονταν ήδη σε υψηλά επίπεδα… Η τελευταία φορά που ήμουν στην Ελλάδα ήταν το 1985. Θυμάμαι είχα κάνει πολύ περπάτημα στο οροπέδιο του Λασιθίου στη σκιά των Λευκών Ορέων. Τον Μάιο του 2014, θα συναντηθώ με ορισμένους από τους συναδέλφους μου στην Αθήνα και θα κάνουμε κάποια εργασία γύρω από την κοινωνική επιχειρηματικότητα και τη δημιουργική καινοτομία το οποίο ίσως να μπορεί να αναπτυχθεί σε κάποιο πρόγραμμα του Δήμου (community program). Με την Ελλάδα να έχει ποικίλες δυσκολίες, θα ήθελα να συμβάλω, αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο θα έρθω στην Ελλάδα.

84. Ταξίδι στην Παπούα Νέα Γουινέα, μόνο 18% του πληθυσμού ζει σε αστικά κέντρα!

Στα βόρεια της Αυστραλίας η Παπούα Νέα Γουινέα καταλαμβάνει το ανατολικό τμήμα του νησιού Νέα Γουινέα, το υπόλοιπο τμήμα ανήκει στην Ινδονησία. Είναι από τις πλέον αγροτικές περιοχές του κόσμου καθώς μόνο το 18% του πληθυσμού ζει στις πόλεις. Σύμφωνα με τις νεότερες έρευνες βασισμένες στην DNA ανάλυση του αίματος, οι πρόγονοι τους όπως και ολόκληρου του ανθρωπινού είδους ήταν οι πυγμαίοι της Αφρικής, οι οποίοι μετανάστευσαν προς τη νοτιανατολική Ασία την περίοδο των παγετώνων. Οι Ευρωπαίοι εμφανιστήκαν στην περιοχή το 16^ο αιώνα και έδωσαν το όνομα Νέα Γουινέα λόγω της ομοιότητας των ανθρώπων με αυτούς της Γουινέας στην Αφρική. Η μαλαϊκή λέξη «Παπούα» περιγράφει τα σγουρά τους μαλλιά. Το 1884 οι νοτιανατολικές περιοχές του νησιού καταλείφθηκαν από τους Βρετανούς και μεταβιβάστηκαν στους Αυστραλούς, η χώρα απέκτησε ανεξαρτησία το 1975. Είναι η περιοχή με τη μεγαλύτερη δημογραφική και γλωσσική ποικιλία στον κόσμο – περισσότερες από 1.000 πολιτισμικές ομάδες, 750 διαφορετικές γλώσσες, πάνω από 800 διάλεκτοι – και στα μάτια των δυτικών πολιτισμικά και γεωγραφικά ανεξερεύνητη.

(«Ταξίδι στην Παπούα Νέα Γουινέα, Βίντεο διάρκειας 10’ λεπτών): Στην καρδιά του δάσους 1.000 πολιτισμικές ομάδες, Πίτες από την ψίχα δέντρων, Καλαθοπλέκτες, “Παπούα” Οι σγουρομάλληδες, Η γέννηση της φωτιάς, Πολιτισμικό Φεστιβάλ στο Βουνό Hagen

Με το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού  να μένει διασκορπισμένο στις αγροτικές περιοχές ή στα δάση, μια ισχυρή προφορική παράδοση και ένα άλλο τρόπο ζωής, η επίσημη εκπαίδευση στην Παπούα Νέα Γουινέα δεν είναι υποχρεωτική. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 μόνο το ένα τρίτο του πληθυσμού ήταν εγγράμματοι. Το 2000 το ποσοστό του αναλφαβητισμού των ενηλίκων εκτιμάται σε 24,0 % , (άνδρες 16 %, γυναίκες 32 %). Διατηρούν ακόμη ένα άλλο τρόπο ζωής και σύμφωνα με αυτόν οργανώνεται και η εκπαίδευση. Χαρακτηριστική είναι η εκπαίδευση των Huli για δυο έως τρία έτη, στην προσπάθεια τους να μεγαλώσουν τα μαλλιά τους για το ιερό τελετουργικό της φυλής τους (βλ. βίντεο).